50 TINTEN ZWART

Vorige week had ik mijn jaarlijkse personeelsgesprek. Het daarop volgende verslag opende met de opmerking: “Peter straalt rust uit en geeft het gevoel van ‘het komt wel goed’´. Een conclusie waar ik normaal gesproken helemaal achter sta. Ik zou mezelf dus zeker geen zwartkijker willen noemen. Eerder een realistische optimist. Al moet ik zeggen dat deze twee begrippen de afgelopen maand voor mijn gevoel wel heel dicht bij elkaar in de buurt kwamen. Zelden een donkerder november meegemaakt in mijn toch niet zo heel kortstondige bestaan. Het werd mij af en toe zwart voor de ogen.

Zoals ieder jaar laaiden de Zwarte Piet discussies weer op rond de intocht van de Goedheiligman. En daar word ik zo langzamerhand doodmoe van. We lijken omringd door idioten in Nederland en dan bedoel ik zowel de voor- als tegenstanders. Welk deel van het woord ‘kinderfeest’ begrijpen we niet helemaal? Ik weet inmiddels zelf niet meer of ik voor of tegen Zwarte Piet ben. En dan is er toch echt iets goed mis, zowel met mij als met dit land. Of om met een variant op een autoreclame te spreken: zie jij ook zoveel Neanderthalers de laatste tijd? En nu ik toch bezig ben: laten we er alsjeblieft met zijn allen voor zorgen dat ‘blokkeerfriezen’ niet tot Woord van het Jaar wordt uitgeroepen. Dan kies ik – al krijg ik het nauwelijks mijn strot uit – nog liever voor de ‘laadpaalklevers’.

Alsof het nog niet erg genoeg was, werden we ook nog eens opgezadeld met het fenomeen ‘Black Friday’. Zwarte Vrijdag inderdaad. Een pikzwarte vrijdag in mijn optiek. Dat veel winkels en webshops het hele weekend of soms zelfs de volledige week tot Black Friday bombardeerden, vond ik nog het meest irritant. Welk deel van het woord ‘vrijdag’ begrijpen we niet helemaal? En dan stoort ineens niemand zich aan het woord ‘zwart’. Mijn initiatief om de actiegroep ‘Kick Out Black Friday’ op te richten, heeft in elk geval de landelijke pers niet gehaald.

En nog kwam er geen einde aan alle novemberellende (misschien is dat trouwens wel een mooi Woord van het Jaar). Het zou dit jaar namelijk zomaar geen Witte, maar eerder een Zwarte Kerst kunnen worden. Blijkbaar maken veel landgenoten zich vreselijk druk om het feit dat de kersteditie van Allerhande naast vleesrecepten ook tal van vegetarische opties bevat. Ik zou mezelf zeker geen vegetariër willen noemen, maar na dit geneuzel zou ik bijna gaan twijfelen. Welk deel van het begrip ‘Vrolijk Kerstfeest’ begrijpen we niet helemaal? Alsof je de feestdagen laat bederven door de inhoud van een supermarktblaadje. Hoewel ‘blaadje’ niet helemaal de lading dekt: qua omvang komt het aardig in de buurt van de jaarlijkse IKEA-catalogus. Waarschijnlijk krijg ik hem voor de kerstdagen niet eens meer uit.
Maar als je kerstvreugde moet afhangen van de recepten in de Allerhande, dan zou ik snel – liefst voor de feestdagen nog – professionele hulp gaan zoeken.

We zijn zo langzaamaan een heel sneu landje aan het worden met al dit gezeur en gezanik, als je het mij vraagt. Al zullen de meesten dat waarschijnlijk niet doen. Maak van december gewoon de feestmaand die het zou moeten zijn, is mijn voorstel. Met of zonder Zwarte, roetveeg- of stroopwafel-Pieten – een zwarte Sinterklaas mag van mij ook – en met of zonder kalkoen, wild, quinoa of vegetarische gourmetschotels. Kijk maar. Ik wens je alvast kleurrijke dagen.



© 2018 – Peter Ludikhuize


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


50 TINTEN ZWART

Column: Hokplicht

Nog even geduld...

Mijn nieuwe boek komt eraan

FAN-TASTISCH

MISVERSTANDIG