FAN-TASTISCH

Afgelopen vrijdag waren mijn lieftallige echtgenote en ik uitgenodigd voor de afscheidsreceptie van een oud-collega. Nu komt dat wel vaker voor, maar het ging hier om de man die mij begin 1986 had aangenomen voor mijn eerste echte grote-mensenbaan. Van mijn sollicitatiegesprek kan ik me niet al te veel herinneren, maar één moment is me altijd bijgebleven. Mij werd op een gegeven moment gevraagd of ik een balans kon opstellen. Nu had ik tijdens mijn opleiding weliswaar boekhouden gevolgd, maar om nu zomaar een balans te maken… ik wist het nog zonet niet. Natuurlijk wilde ik dat niet laten merken, dus ik antwoordde vol geacteerd vertrouwen dat dit wel moest lukken. En tot mijn grote opluchting bleek dit in de praktijk ook het geval te zijn.

Zoals de snelle rekenaars inmiddels door hebben, zijn we inmiddels drieëndertig jaar verder. Daar komt bij dat ik mijn aanstaande lieftallige een jaar later bij dezelfde organisatie leerde kennen. Om maar even aan te geven dat het hier niet zomaar om de eerste de beste afscheidsreceptie ging. Het was een leuk weerzien met oud-collega’s die we zeker vijftien tot twintig jaar al niet meer hadden gesproken. En het mooie is dat na zo’n lange tijd alleen de positieve herinneringen overblijven. De vervelende dingen – die er ongetwijfeld ook zijn geweest – zijn inmiddels al lang uit het collectieve geheugen weggevaagd.

Hoezeer drieëndertig jaar later veel – zo niet alles – op werkgebied veranderd is, werd mij gisteren op treffende wijze duidelijk na het lezen van een artikel over hedendaags afscheid nemen van je werk. Tegenwoordig heet dat offboarding. In de scheep- of luchtvaartsector kan ik me hier nog iets bij voorstellen, maar verder kunnen we dit gerust onder de jeukwoorden archiveren. Ik citeer: “Hoe leuk en slim, offboarding. Van je vertrekkende collega een fan maken. Toch vaak een onderbelicht punt, maar zó belangrijk. Want jouw oud-medewerkers kunnen (mits goed afscheid wordt genomen) de beste ambassadeurs voor je organisatie zijn en bijvoorbeeld nieuwe collega’s aandragen”. In het zojuist geciteerde voorbeeld zette de dame in kwestie het afscheid van een collega overigens luister bij door middel van een met glazuurverslindend snoepgoed gevulde hobby-box. Tandenborstel niet inbegrepen. Een paar voorbeelden: fruitgum kikkers voor als je een opkikker nodig hebt, spekjes voor een spektakel, gummiberen voor als het berengezellig is en misschien wel de ergste: een paar dropjes voor als het d’rop zit. Dit alles onder het motto: Eerste Hulp Bij Afscheid. De lieverd was in haar enthousiasme weliswaar de ‘e’ aan het eind van ‘Eerste’ vergeten, maar daar doe ik verder niet moeilijk over.

Kort samengevat – vergeef me mijn licht cynische ondertoon – draait het dus niet langer om jou als vertrekkende collega, maar om wat je ook na je uitdiensttreding voor je ex-werkgever kunt betekenen. Of zoals een andere consultant het in helder Nederlands formuleert: “Hoe je met een positieve afronding van de employee journey fans-for-life creëert. Ook afgewezen kandidaten en medewerkers die niet op de beste voet zijn vertrokken, kunnen zo je grootste fan worden”.

Volgens mij betekent ‘fan’ trouwens ook nog iets anders, namelijk ‘ventilator’. Inderdaad: een apparaat dat lucht in beweging brengt. In dit geval vooral gebakken lucht.



© 2019 – Peter Ludikhuize


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


FAN-TASTISCH

Column: Hokplicht

Nog even geduld...

Mijn nieuwe boek komt eraan

FAN-TASTISCH

MISVERSTANDIG